De dag voor kerst werd ik geïnterviewd op Radio 1 over de toename van het aantal eenoudergezinnen in Nederland (CBS december 2018). Eén van de vragen was welke problemen ik bij dergelijke gezinnen tegen kom in mijn praktijk. Het eerste wat in mij opkwam was dat het ‘goed voor jezelf zorgen’ vaak een sluitpost is.

Meteen moest ik even lachen. Ervaringsdeskundige zijnde op dit gebied met een bijna fulltime ouderschap, is dat iets wat ik de laatste weken (oké, misschien wel maanden…) een beetje had laten sloffen. En dan verbaasd zijn dat ik zo moe was en de tranen hoog stonden zo tegen de kerstdagen. Ook kwam een bekend niet helpend stemmetje om de hoek kijken: zo druk is mijn leven toch ook weer niet…?

Voor mijzelf hardop – moet je maar eens proberen, werkt heel confronterend – uitspreken “Ik heb behoefte heb aan meer tijd voor mijzelf” voelt als een grote stap en ook ietwat onveilig. Vanuit de vrouwelijke lijn in mijn familie heb ik dit ook niet echt meegekregen dus ik weet dat dit een leerproces is.

Het interview zette mij aan het denken en zorgde de volgende dag voor een open gesprek met de vader van de kinderen. Blijft uitdagend om daadwerkelijk naar de ander uit te spreken waar je behoefte aan hebt, alsof dat egoïstisch is. Geven is zo makkelijk, nemen is vele malen lastiger. Dit is iets wat ik overigens bij alle vormen van gezinnen tegenkom.

Wat ga jij doen of laten om goed voor jezelf te zorgen in het nieuwe jaar?