Daar gaat ze, op de fiets naar haar laatste examen – Biologie – met als bagage een tros druiven, een flesje water en een opgeladen stel hersens. Zo is daar ‘ineens’ die allerlaatste schooldag.

Terwijl ik dit schrijf komt er een gevoel van weemoed naar boven. Kleine meisjes worden groot.

Ook denk ik aan mijn eigen middelbare schooltijd. Ik herinner mij nog goed hoe ik op die laatste dag de aula inliep, de zon scheen door de hoge ramen naar binnen. Mevr. Groot (die ook letterlijk groot was) van Engels wees mij naar de rij waar ik mocht gaan zitten en wenste mij succes. Ik installeerde me en keek met een gevoel van zenuwen en opwinding om mij heen. Het besef dat over drie uur mijn schoolcarrière over zou zijn vond ik nogal wat.

Datzelfde besef bekruipt mij nu maar dan als moeder. Afscheid nemen van mijn oudste kind, de eerste die het nest gaat verlaten. De afgelopen maanden ben ik nóg intenser gaan genieten van mijn gezin, ik heb tranen weggepinkt, bewust momenten in mijn geheugen en op foto vastgelegd.

Daar staat ze, weer op die drempel, bijna klaar om de wereld te gaan ontdekken. Gelukkig is er één troost: we hebben social media…