Kind uit huis

“Bienvenue à Montpellier!” staat er op een grote poster naast de kofferband, een Française lacht ons vriendelijk toe. Nog wat onwennig staan mijn oudste dochter en ik op deze voor ons nieuwe plek. Een combinatie van verheugen (samen een weekendje weg) en verdriet (ik ga straks alleen terug) gaan door mij heen. Haar tussenjaar gaat beginnen.

Een paar uur later slenteren we door het historische centrum. De zon is nog behoorlijk fel, dus de aanschaf van een strooien hoed was een goede aankoop. In een oogwenk verandert ze in een local.

Het eerste kind dat uit huis gaat… het zijn van die mijlpalen die je al van verre ziet aankomen maar staan ze voor je neus dan overvallen ze je alsnog. Ik heb haar letterlijk en figuurlijk gevoed, haar de afgelopen 18 jaar meegeholpen met het vullen van haar Gereedschapkist-voor-het-Leven. Wat een prachtig mens is ze. Ik heb er alle vertrouwen in.

Maandagochtend, ik zit op een terrasje met koffie en een croissant, achter mij worden de servetten voor de lunch gevouwen. Ik voel mij alsof ik een nacht heb doorgehaald, wat een emotionele rollercoaster. De zon schijnt door de historische gebouwen, weer voel ik tranen opkomen. Een soort oertranen zijn het, die hun oorsprong hebben in mijn onderbuik. Misschien wel de baarmoeder, stukjes navelstreng die langzaam doorgeknipt mogen (moeten?) worden. Mijn vlucht gaat pas om drie uur. Niet voor niks: het loslaten heeft tijd nodig. Ik moet er door heen. Het is.