Mijn cliënt – een moeder aan het begin van haar scheiding – zuchtte diep.  Ze keek naar het grote witte vel dat ingedeeld was in balken (de weken), waarop post-it’s in vier kleuren zaten geplakt. “Volgens mij hebben we nu alles…” zei ze. De papiertjes vielen op sommige plekken als dakpannen over elkaar heen. Links bovenaan stond haar eerste actie: “Mentor school bellen”.

Toen ze de deur uit was moest ik aan mijn eigen scheiding denken. Hoe deed ik dat toen?

Ik zie ons nog zitten op onze zacht gele bank (de modekleur van die tijd…), het S-woord hing in de lucht, de stilte was oorverdovend. Het was nog te heftig om uit te spreken, we kozen voor ‘uit elkaar gaan, afstand nemen’ om de deur nog op een kier te houden. Dit gesprek vond plaats in Brazilië waar wij destijds woonden voor het werk van mijn man, dus de keuze ‘afstand nemen’ had nogal wat consequenties.

Een wervelwind aan emoties ging in de dagen erna door mij heen, terwijl het dagelijkse leven gewoon doorliep. Een spel tussen hoofd en hart waarvan ik de regels niet kende waardoor je niet weet waar te beginnen. Alles ging door mijn hoofd: hoe vertellen we het de kinderen (ze waren 5, 7 en 10 jaar oud)? Zouden ze het al door hebben? Waar in Nederland zal ik gaan wonen? Vind ik een huurhuis, eentje waar we ons fijn gaan voelen? Zal er een school zijn die plek heeft voor drie  kinderen? Ga ik een baan vinden na er een aantal jaren te zijn uit geweest? De verhuizing, al die spullen (we hadden een groot huis…) alles uitzoeken, verdelen, inpakken, de douanepapieren regelen. Afscheid nemen van vrienden, school, onze lieve oppas. En Joia, onze Golden Retriever met ADHD, hoe neem ik die mee, hoe werkt zoiets een hond meenemen naar een ander continent?

Een paar dagen daarna belde mijn zus om te vragen hoe het ging. Na veel praktische opsommingen volgden de tranen, tranen van onmacht, van het even niet meer weten, het niet meer kunnen overzien. Met rustige stem zei ze: “Is het een idee om de hond niet mee te nemen?”. Alsof er een last van mijn schouders viel. Die optie had ik niet bedacht. De volgende stap kon genomen worden: “Gezin zoeken voor Joia”.