Opvoeden is afstemmen
“Zijn dochters eten soms voor de tv, dat doen wij nooit. Eten doen wij altijd aan tafel.” Ze kijkt mij hoopvol aan en kijkt vervolgens vanuit haar ooghoeken naar haar nieuwe partner die rechts van haar zit. “Dat vind ik wel lastig hoe hiermee om te gaan als we met onze beide gezinnen bij elkaar zijn.”
Het is de Week van de Opvoeding met als thema dit jaar Opvoeden is Samenspel.
Opvoeden doe je niet alleen. Het is een samenwerking tussen onder meer ouders, kinderopvang, scholen, sportverenigingen en gemeente. Ik moest meteen aan die mooie quote denken “It takes a village to raise a child” want al die onderdelen hebben inderdaad invloed op de ontwikkeling van kinderen. En vergeet social media niet. Opvoeden is nog steeds een hot topic: er zijn vele boeken, cursussen worden aangeboden en internet staat er bol van. Al die informatie is ondersteunend en kan tegelijkertijd ook voor onzekerheid zorgen.
Met enige regelmaat krijg ik ouders in mijn praktijk die twijfelen of ze het wel goed doen. Ik kijk dan met ze mee en het valt mij op hoeveel er onbewust wél goed gaat. En het besef dat het ‘normaal’ is dat een peuter tijdens het eten op zijn stoel gaat staan of ‘zomaar’ opstaat en wegloopt, is vaak al fijn. Tussen het hectische gezinsleven door waarin gejongleerd wordt met volle agenda’s (van ouder én kind) blijft het zinvol om af en toe eens bij de opvoeding stil te staan. Al helemaal als er zich een nieuwe ontwikkelingsfase aandient zoals de puberteit bijvoorbeeld. Je hoeft niet per se in alles op één lijn te zitten, maar het eens zijn over de grote lijnen is wel fijn. Wat ik in elk geval altijd adviseer is om als ouder consistent te zijn. Niet de ene dag heel relaxt zijn over het bord dat niet naar de keuken is gebracht en de volgende dag ontploffen als het niet gedaan is.
Een samengesteld/stiefgezin is een fusie van twee culturen. Daar is het essentieel om stil te staan bij de basis en je te verdiepen in elkaars normen, waarden en gewoontes. Dat vraagt om flexibiliteit…
“En hoe zie jij dat?” vraag ik en kijk naar hem. Het is even stil. “Het heeft altijd wel wat gezelligs, zo voor de tv eten met z’n allen…vooral in het weekend. Dat deden we bij mij thuis vroeger ook vaak zo” antwoordde hij. “Maar ik begrijp wel wat ze zegt.” Ze glimlacht en frutselt wat met haar sjaal. “Wat we misschien kunnen doen…“ zei ze de woorden langzaam uitsprekend, “…is dat we in het weekend dat we met z’n allen zijn, we op zondag voor de tv eten…?” Een nieuwe spelregel voor het Samenspel has been born.
