“Ik twijfel weer over mijn studie…” zei ze en keek mij een beetje beschamend aan. Een klein lachje verscheen op haar gezicht. Ze is vorig jaar gewisseld van opleiding en wil graag dat het deze keer gaat slagen. De lat ligt best hoog en perfectionisme kijkt om de hoek mee. Geen ideale combinatie. Met haar 18 jaar zit hier een wijze dame tegenover mij, eentje die stoeit met de recente scheiding van haar ouders en hoe ze dit met alle andere dingen in haar leven kan combineren.

“Waar zit ’m dat in?” vroeg ik haar.

“Ik weet ‘t niet helemaal…” Stilte. Ze keek even naar buiten de binnentuin in. “Het wordt zo veel. Die stage twee dagen van 08.30-17uur…en dan nog drie dagen naar school. En ik heb een rotrooster, op vrijdag begin ik pas om twee uur.” Stilte. Op de achtergrond hoorde ik de klokken van de Grote Bavo slaan. Leek mij nog wel relaxt, kan je die ochtend een beetje uitslapen.

“Dat is dan net te kort om naar Daisy (het paard waar ze deels voor zorgt) te gaan”.

Aha, ik begrijp ‘m nu. “En ze krijgt een veulen dus ik mag niet meer op haar rijden. Dus dan is het alleen verzorgen wat wel jammer is…”

“Hm, dan ben je alleen maar de stal aan het uitmesten…Niet het leukste onderdeel van de verzorging van een paard lijkt mij.” “Nee niet echt” zei ze en lachte.

Non-verbaal zei ze: ik ben verantwoordelijk voor dit paard, daar moet ik voor blijven zorgen. Daar heb ik ooit ja op gezegd dus dat moet ik doen. Een mooie kwaliteit wat ook een valkuil kan zijn. Ik herken ‘m bij mijzelf in mijn alleenstaand ouderschap. Die drie kinderen opvoeden is mijn verantwoordelijkheid, mijn probleem, ik ben tenslotte ooit gescheiden. Daar ga je toch geen anderen mee opzadelen (om maar in de terminologie te blijven)? Ik kreeg de indruk dat haar smalle schouders iets te veel last aan het dragen waren.

Het heen en weer reizen tussen twee woningen zit hier ook nog als nieuwe werkelijkheid tussendoor gevlochten.

“En ik moet nog een baantje zoeken.” Ik schreef ondertussen op wat ze allemaal benoemd had.

“Van wie moet dat?” vroeg ik.

“Van mijn ouders maar ik wil dat ook. Wat geld verdienen.”

“Ja, dat is natuurlijk wel handig…” beaamde ik tegelijkertijd denkend dat het rijtje best lang aan het worden was. “Wat voor werk zit je aan te denken?”

Ze noemde wat ideetjes: in een winkel werken, horeca (maar niet te grote zaak).

“Ik ben even benieuwd…” zei ik en keek naar het lijstje dat ik opgeschreven had. Ik draaide het blaadje een beetje naar haar toe.

“Hoe ziet dit er voor jou uit?”

Ze keek er naar, een beetje dromerig, alsof ze heel even ‘weg’ was.

“Best veel…” zei ze en keek mij aan.

“Hoe voel je je als je hier naar kijkt?”

“Ehm…, niet vrij, alsof er nergens meer ruimte voor is.”

“Als een paard die in een wei loopt waar een hek omheen zit?” zei ik.

“Ja.” antwoordde ze.

Ik wees naar ‘Paard verzorgen’ in het lijstje. “Hoe is dit voor je?”

“Tja…” begon ze en vertelde hoe ze met een vriendin ooit hieraan begonnen was maar die heeft niet zoveel tijd meer door school. En ze kan niet meer op Daisy rijden.

“Klopt het nog voor je?” vroeg ik. Ze trok haar wenkbrauwen samen.

“Je bedoelt dat ik daar dan mee stop…?” Ik knikte. Er gebeurde van alles intern, haar grote verantwoordelijkheidsgevoel werd uitgedaagd. Soms zitten we vast, of denken we vast te zitten. We zijn ergens aan begonnen, ondertussen verandert het leven en kan het zomaar zijn dat iets niet meer bij je past. Zo ook bij haar. Het feit dat ze de keuze heeft om te stoppen, gaf zichtbaar ruimte.

“Krijg je er nog energie van?” vroeg ik. “Niet echt meer, nee. Ik zit er ook al 3 jaar.”

Bovenaan het rijtje schreef ik “Me-time” met een hartje erbij en zette er twee strepen onder. “Misschien hoef je even niks. Tijd voor jou. Op je kamer, muziekje aan, niks doen. ” Ze glimlachte verlegen.

Ik eindigde de sessie zoals ik dat bij al mijn sessies doe met het trekken van een kaart. Ik spreidde het dek als een waaier uit, ze liet haar vingers erover heen glijden, trok een kaart en keek erna. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht. Langzaam draaide ze de kaart naar mij toe. Ik lachte en had er niets meer aan toe te voegen.