Voorjaarsvakantie. Ik had het aan het begin van het jaar samen met alle andere schoolvakanties in mijn agenda gezet. Zoals ik dat jaren heb gedaan. Als je kinderen klein zijn op zich wel handig, maar met nog één kind op school (grote 18-jarige knul in zijn eindexamenklas) en de andere twee student, kan je je afvragen of dat nog nodig is.

De weken voorafgaand aan deze vakantie merkte ik dat ik in een kramp schoot. Ik had nog niks gepland en we 'moeten' toch iets doen, want het is tenslotte vakantie. Dus ging ik afstemmen bij de kinderen: Wat zullen we gaan doen? Willen we een nachtje weg, ergens naar toe, misschien met de trein naar Parijs, of gewoon in Nederland, dagje Utrecht of zo? Ik had zelfs mijn bijna afgestudeerde dochter in Amsterdam even gepolst of ze mee wilde en wanneer ze zou kunnen. 

Ze keken mij aan en ik kreeg reacties als: misschien, even kijken, kan, 'k weet het nog niet Mam, ik ga al een nachtje met een groep naar Rotterdam, ik wil chillen en beetje gamen met vrienden…

Het voelde een alsof ik hun vroeg mee te gaan naar een weekend bloemschikken op de hei. Niet dat ze onaardig waren, ze gaven gewoon aan hoe ze erin stonden, wat hun wensen waren. Ondertussen had ik het qua werk bewust vrij gehouden. Een bijna lege agenda staarde mij aan.

Met enige nostalgie denk ik terug aan de vele weekendjes weg, vakanties en dagjes-er-op-uit die ik met mijn kinderen heb gehad. Soms gepland, soms spontaan. Daar heb ik hele goede herinneringen aan. En nu ben ik in een fase in mijn leven beland waarbij dit niet meer van mij gevraagd wordt. Ik hoef niks te 'doen', ik hoef niks te organiseren, geen rekening te houden met, geen kartrekker te zijn, niet te zorgen voor. Ik hoef alleen maar te zijn. Er ontstaat ruimte. Ruimte voor mijzelf, alsof de wereld aan mijn voeten ligt. Het ontvouwt zich vanzelf wat de bedoeling is, voor die week maar ook voor de rest van het leven. Toen ik dit zo besefte voelde ik rust in mijn lijf, mijn buik ontspande zich, ik zakte meer in mijn heupen en liet het gevoel van ruimte toe. Wat wil jij Martine? 

We hebben veel plaatjes op ouderschap, op hoe het hoort. Het zorgen voor, het goed willen doen, geef ik wel genoeg, de liefste vader/moeder willen zijn en daar stiekem ook wel wat voor terug willen krijgen. Ik denk dat ik best wel een controlerend moeder ben geweest, vond het wel fijn als de dingen op mijn manier gingen. Dat praatte ik goed voor mezelf door mij te schuilen achter de rol 'alleenstaande ouder'. Arme ik, het alleen moeten doen met drie kleine kinderen, dan kan het niet anders dan dat je de boel in de hand moet houden. Het is een maar rol, we zijn zoveel meer dan dat.

Ik had mijn eigen moeder als voorbeeld. Ze was er altijd voor ons, de moeder-met-de-thee-en-koekjes-thuis, altijd in de weer, bezig, met name met ons. Een veel gestelde vraag bij weekendjes weg in onze familieboerderij midden in de natuur was: "Wat gaan we doen vandaag?". Daar waren mijn zussen en ik en de soms schare aan vriendjes en vriendinnetjes die mee waren helemaal niet mee bezig. We gingen verstoppertje spelen, met laarzen aan in de plassen stampen, de paarden aaien, de dag ontvouwde zich vanzelf wel. Dan hoef je toch verder niets? De valkuil  van eerst rekening houden met het kroost en dán pas voor jezelf kiezen, kom ik ook in mijn praktijk tegen. Zeker bij moeders, schuldgevoel ligt op de loer. Maar we hebben eerst goed voor onszelf te zorgen voordat we voor die kinderen (of wie dan ook om ons heen) kunnen zorgen.

Na nog een paar keer checken bij de kinderen – jaja, het is een hardnekkige - besloot ik mijn eigen plan te trekken. pakte mijn telefoon en appte een vriendin of ze in was voor koffie & een museum deze week. "Jaaa, heel gezellig, ik kan!!" kreeg ik terug. Zo heb ik toch een dagje-eropuit in de vakantie, mijn dagje uit.