Om hulp vragen

Dit pareltje zag ik een tijdje geleden bij boekhandel De Vries in Haarlem liggen: een met linnen gebonden boek met blauw-witte kaft, een pentekening voorop met daarboven in gouden letters: “De jongen, de mol, de vos en het Paard”. Ik kreeg het dit weekend als verlaat verjaardagscadeau van vriendinnen.

Het is een verzameling gesprekken en mijmeringen tussen de jongen en de dieren die op zijn pad komen. Al slenterend vertrouwen ze elkaars gedachten toe. Levensthema’s al vriendschap, liefde en zelfvertrouwen worden besproken. Prachtig! Een boek dat wat mij betreft op school (basis en voortgezet) gelezen mag worden: de tekeningen nodigen uit tot filosofische gesprekken.

Deze tekening is één van mijn favorieten. Vroeger vond ik het heel moeilijk om om hulp te vragen, ik had sterk het gevoel dat ik het zelf (alleen) ‘moest’ doen en dat ik niemand nodig had. Het was denk ik een combinatie van dat ik niet zwak (kwetsbaar) wilde overkomen en de controle wilde behouden zodat het op mijn manier gebeurde. Perfectionisme is best lang een ‘goede’ vriend van me geweest… Dus ook al ging ik over mijn eigen grenzen heen en was ik soms helemaal kapot aan het eind van de dag, ik had het toch maar zelf gerooid! Tja. Je maakt het jezelf onnodig moeilijk als je niet de kaart “Om Hulp Vragen” gebruikt, al helemaal in een eenoudergezin.

Zoals deze wijze viervoeter het simpel verwoord, het is juist een teken van moed. En hoe fijn dat de ander er voor je kan zijn?

Als iemand bij mij komt voor hulp zeg ik daarom nu vaak: Welkom, wat goed van je dat je hulp zoekt. Soms kunnen we het niet alleen. De eerste stap is gezet en dat is vaak de moeilijkste.