Samengesteld gezin & zelfzorg
“Nee kwam niet voor in mijn repertoire” Een veelzeggende uitspraak van een gast in een van onze podcasts van TussenTijd waarin ze vertelt over haar burnout. Wat is het toch dat we de dingen zo ver laten komen? Dat ons lichaam zij het subtiel aangeeft dat er iets mag veranderen, dat we beter voor ons zelf mogen (moeten) zorgen, maar we daar niet naar luisteren? Of - daar herken ik mijzelf in - er nog geen bewustzijn op hebben.
Na mijn scheiding besloot ik op een gegeven moment een profiel aan te maken bij een datingsite. Best spannend (wat zet je daar in? wat voor foto’s gebruik je? komt het leuk over wat ik schrijf?) en tegelijkertijd gaf het ook veel energie. En het bleek succesvol: ik kreeg een relatie met een leuke man met twee jonge kinderen in dezelfde leeftijd als mijn jongsten. Hij woonde in Amsterdam en ik in Haarlem dus goed te overzien qua logistiek.
Verliefd en vol goede moed begonnen we te bouwen aan ons samengestelde gezin. Het was destijds (jaar of 13 geleden) niet in mij opgekomen hier op internet of in een boek over te lezen. Die waren er ook nog niet zoveel. Achteraf bekeken deden we alles ‘n beetje op gevoel, beiden met als enige ervaring die ene lange relatie. Wat bij ons een uitdaging was, was dat ik fulltime mijn drie kinderen had. Dit vroeg best veel van hem aan flexibiliteit. We hadden eigenlijk nooit geen kinderen om ons heen, wat juist - zei een koppel in mijn praktijk laatst - het voordeel is van een samengesteld gezin. Dat je soms een bijtank-weekend hebt zónder kids.
Nou moet ik in het thema ‘luisteren naar je lijf en goed voor jezelf zorgen’ denken aan een bepaald inzichts-moment. We waren ruim 3 jaar samen en mijn vriend gaf aan dat hij het wel fijn zou vinden als ik ‘n keer bij hem kwam logeren als zijn kinderen er waren. Maar dan niet met die van mij erbij. Een begrijpelijke behoefte. Dat vroeg om enige voorbereiding van mijn kant: ik ging naarstig op zoek naar een oppas voor mijn drie kinderen die kon/wilde blijven slapen. Mijn huidige oppas was 15 en dat vond ik wat jong. Na veel navraag op het schoolplein, bellen en appen had ik een oppas gevonden die al wat ouder was en kon. Ze kwam eerst ‘n keer ‘proef-oppassen’ zonder slapen en er was gelukkig een wederzijdse klik. De dag van de Amsterdamse logeerpartij had ik gewerkt. Ik pikte de kinderen van school op, deed de boodschappen en maakte mijn bed voor haar op. Snel gooide ik wat spullen in een tas (zou er om 18u zijn…), legde de oppas alles zo goed mogelijk uit, deelde hugs en zoenen uit en stapte gehaast op mijn fiets naar het station.
Daar zat ik: in rap tempo vanaf Sloterijk, volledig buiten adem op een OV-fiets op weg naar mijn vriend’s huis. Ik had zin om hem te zien en tegelijkertijd ook weer niet, baalde er van dat ik te laat was en vond het toch ook spannend de kinderen ‘achter te laten’ . Een verwarrende combinatie aan gevoelens. De trekkracht tussen aandacht geven aan mijn eigen gezin en zijn gezin, tussen de andere ballen die in de lucht hingen door, was groot. Daar stoeide ik -zei het intern - al langer mee. Ik liep de vier trappen op, haalde diep adem en belde aan. Bij binnenkomst - de kaarsjes brandden, jazz muziekje stond op - liet ik mijn tas vallen, reageerde ik meteen wat kortaf op iets wat hij zei, voelde tranen opkomen en stond vervolgens huilend in de gang te zeggen dat het ‘een beetje’ (understatement) veel was allemaal. Vervolgens voelde ik mij schuldig dat ik niet ‘gezellig’ was.
Ik heb veel geleerd in deze relatie waaronder praten over mijn gevoelens en behoeftes, iets wat ik niet van huis uit heb meegekregen. Inmiddels ben ik wat relaties verder en ben ik heel trouw aan mijzelf, voel ik een ‘ja’ of voel ik een ‘nee’? Een zin die deze week voorbij kwam in een coachgesprek was: Jij bent de belangrijkste persoon in jouw leven. De moeder tevens stiefmoeder keek mij enigszins ongelovig aan om haar blik vervolgens naar de rij poppetjes op tafel te wenden: alle leden van het stiefgezin. Ik had vlak daarvoor ‘haar’ poppetje van achteren naar vooraan de rij verschoven. ‘Nee’ zeggen tegen de ander of iets anders betekent ‘ja’ zeggen tegen jezelf. Maar ja, dat moet je jezelf wel toestaan :)