Vakantie: tijd voor reflectie
De mails van ouders sijpelen zo halverwege de vakantie al binnen. Van samengestelde gezinnen die voor het eerst met z'n allen weg zijn gegaan tot vaders die alleen met hun zoon een roadtrip maakte.
De redenen zijn uitlopend: de uitdagende combinatie van een vakantie met jonge kinderen en pubers, patronen tussen ouders die zichtbaarder zijn geworden, verschillende opvoedstijlen die botsen, verwachtingen die (te) hoog lagen. Of na twee weken weg zijn merken dat je (weer) toe bent aan vakantie.
Afstand nemen, uit het alledaagse stappen, in een andere omgeving zijn: het laat helderder zien wat er in de onderstroom is. Gevoelens en gedachtes die al sluimerden, borrelen – soms met een kracht die overweldigend kan zijn - naar het oppervlakte. Het wordt ineens heel scherp wat best confronterend kan zijn. En dat terwijl je juist op vakantie wil dat het relaxt en gezellig is.
Vakantie is ook een tijd van naar binnen gaan. Verlangens die woorden krijgen, het hart dat van zich laat horen. Een richtingsaangever van wat je wil, wat je wenst, van hoe je wilt zijn.
Dat is wat zich bij mij aandiende. Al mijmerend met mijn vriend borrelde er naar boven dat ik mijzelf meer wil laten zien, 'meer naar buiten treden' kwam spontaan uit mijn mond. Dat uitspreken helpt mij, je voelt het in je lijf, het is alsof je jezelf moed inspreekt. Alsof je jezelf aan het overtuigen bent. Want de niet-helpende gedachten (gaat die geest weer….) komen er snel achteraan. Hoe fijn was het om dit met iemand samen te doen. Ik heb meteen een stap gezet met het maken van een plan voor coach-trajecten voor het bedrijfsleven voor (jonge) werknemers gericht op preventie. De klassieker 'Jong geleerd, oud gedaan'. En wat voor mij goed werkt, is dat iemand mij mij hierin mee blijft lopen, de bekende stok-achter-de-deur, die mij aanmoedigt en scherp houdt (#omhulpvragen – heb ik moeten leren…). Want ik ken mijn valkuilen inmiddels: het zetten van de eerste stap zit ietwat een vertraging in.
Dit alles viel mooi samen met een training waar ik mij maanden geleden voor had opgegeven ‘Coachen in de Kern’. Het begon met twee dagen achterelkaar. Een groep ervaren coaches en een krachtige heldere trainster. En hoe leuk - synchroniciteit - toen ze de eerste oefening uitlegde. Door de ruimte lopen, oogcontact maken met iemand en elkaar de vraag stellen: wat is je verlangen? Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht en voelde de energie door mijn lichaam stromen. Het is zo’n essentiële vraag die we onszelf te weinig stellen. Het raakt aan je waarden, aan hoe je wilt Zijn. Alsof je de goudklompjes die al in je zitten, gaat delven. En dat gaat niet in één keer en dat hoeft ook niet. Gelukkig doe ik deze training samen met mijn zus en is er regelmatig contact over het toepassen van wat we geleerd hebben. Dat helpt. Het bekende: samen komen je verder.
Misschien heb je ook behoefte deze vraag te beantwoorden. Of een andere vraag natuurlijk. Samen exploreren wat er nu nodig is, wat er aandacht mag krijgen. En niet vanuit wat er níet is maar: wat wil ik wél.
Een mooi startpunt van een 'nieuw' jaar.