Kind uit huis

Daar gaat de laatste de wijde wereld in…

Samen met zijn twee zussen en met zijn vader aan de telefoon erbij, hebben we ‘m uitgezwaaid.

Een mix van verdriet, blijdschap, spanning, zenuwachtig, leegte… Zoals ik tegen een vriendin die mij belde (die dit scenario kent) zei: het is stom en het is leuk. Want hij heeft er heel veel zin in (hij gaat naar Sri Lanka en daarna door naar Thailand en verder). Hij was er klaar voor en ergens zijn moeder ook.

Maar ja, de dagen ervoor en helemaal op het moment zelf is het toch ‘in your face’. Oertranen. De laatste stukjes navelstreng moeten door.

Het moederschap, wat een grote rol had in mijn leven, is soort van afgerond. . Ik heb ze wortels gegeven om te groeien en vleugels om te kunnen uitvliegen. “Job well done” zei weer een andere vriendin (zo fijn al die sisters om je heen ). En dat is het vooral ook: ik ben heel trots. Trots op mijzelf. Een gelukkig mens die die rol met al z’n ups en downs met veel liefde en plezier heeft vervuld. En nu lekker al die zorg aan mijzelf geven. Een nieuwe fase breekt aan, het voelt een beetje als een tweede puberteit. Wie ben ik nu, wat is mijn identiteit, wat past er nu bij mij? Genoeg dingen die nog te ontwikkelen zijn. Op de achtergrond voel ik dat ik ook mijn vleugels meer mag uitslaan, zoals het idee om trainingen te gaan geven en/of meer in het bedrijfsleven te gaan coachen. Genoeg om op te broeden. Eerst even wat me-time: de massage is geboekt en er komt een citytrip met die leuke vriend van me aan. Life’s good!