Vertrouwen
De coaching kwam aan zijn einde en zoals altijd pakte ik ter afsluiting intuïtief één van de doosjes met kaarten. Dit keer ‘Inzichtskaarten - met wijsheden die je verder helpen’. Mijn cliënt komt al wat langer bij mij dus kent dit ritueel. Ik kijk hier vaak naar uit omdat het een bevestiging, een soort ‘wrap-up’ geeft van het gesprek. Ik spreidde de kaarten in een waaier op tafel, hij haalde even adem, liet zijn hand over de kaarten glijden en trok er eentje. “Origineel zijn”. Er verscheen voorzichtig een glimlach op zijn gezicht en hij keek mij met pretogen aan.
Uit een jarenlange pittige scheiding komen, waarbij ook kinderen betrokken waren, hakt erin. Al helemaal omdat hij op dat moment nog niet wist dat hij hoogsensitief was. Dan is zo’n situatie extra hard werken. Je gaat twijfelen aan jezelf. En als het dan achter de rug is, de papieren zijn getekend, dan begint de tocht van de scherven oppakken en een nieuwe weg vinden. Jezelf her-uitvinden of eigenlijk vinden. In de schade zit je schat. Hij is er achter gekomen dat hij een HSP-er is. Voor hem heeft het ‘anders zijn’ een naam gekregen, en het bleek een openbaring. Er vielen allemaal kwartjes, hij ging zijn leven door een andere bril zien. Hoe fijn als je er achter komt dat je niet raar bent, maar origineel?
“Zal ik dit keer ook ‘s ‘n kaartje trekken?” zei hij. Goed idee zei hij, en ik waaierde de kaarten weer uit en pakte er eentje uit. “Wensen”. Ik begon te lachen, ik kon mij vinden in de tekst. De laatste weken loop ik rond met meerdere ideeën, wensen zou je kunnen zeggen. Plannen voor werk, iets met het starten van een jongeren-praat-groep (over o.a. hoogsensitiviteit, jezelf zijn, zelfzorg, spiritualiteit e.d.), een lezing/workshop geven aan ouders over communiceren met pubers, mij aansluiten als coach bij een organisatie die met jongeren werkt. Maar ook een wens voor een partner, want hoe leuk is het om het leven met iemand samen te delen? Zeker als de taak ‘kinderen van bagage voorzien om zelf de wereld in te trekken’ zo langzaamaan volbracht is.
Ik vroeg aan hem wat hij mij nog zag doen. “Ik zie iets met fotografie. En een boek schrijven.” Mijn lijf vertelde mij dat dit idee klopte. Als langer heb ik het idee - de wens :) - een boek te schrijven. Het is mij ook vaker in readings e.d. verteld. Ik heb ooit als zelfstandig fotograaf gewerkt en hou van schrijven dus hoe mooi zou deze combinatie zijn. “En dan moet je het schrijven voor jezelf, niet voor de ander.” Hoe bedoel je, vroeg ik hem. “Wat in mij opkomt is, het wil zich door jou heen laten schrijven.” Mooi verwoord, die kon ik voelen.
Mijn cliënt is ondertussen vol bewust van zijn sensitiviteit en heeft er, ja ik kan wel zeggen zijn missie van gemaakt om anderen zich hier bewust van te laten worden. Willekeurige mensen die zijn pad kruisen: in de trein, de supermarkt, in een koffietentje. Gewoon door met ze in gesprek te gaan, zijn voelsprieten vertellen hem de rest. Het levert de leukste ontmoetingen op. En ik kan het weten want ik heb hem jaren geleden ook ontmoet en hij stelde mij destijds de vraag of ik (hoog)sensitief was. Op dat moment was ik daar niet mee bezig maar het zette mij wel aan het denken (of is het voelen…?).
Ik keek naar het kaartje naar de laatste zin: En heb vertrouwen. Dat gaat de ene dag beter dan de ander. Laten we nou in een jaargetijde zitten waarin we naar binnen moeten (mogen…) gaan, even geen nieuwe projecten opstarten. Stop het onder de grond en doe niets staat er in mijn nieuwe boek “Leven en werken in het ritme van de seizoenen”. Ik moet denken aan de tulpenbollen die ik van mijn zus had gekregen vorige week. Voor ik het weet zullen er kleine frisgroene puntjes uit de aarde naar boven komen en welke kleur daaruit gaat groeien weet ik nog niet. We gaan het zien.