Scheiding

Ik herinner mij nog ons eerste gesprek bij de mediator, het vond plaats vond in een statig oud pand in Haarlem. Via een krakende houten trap bereikte wij haar werkkamer op de zolderetage, door het raam zag ik de toppen van de bomen van het park. De namiddagzon scheen de kamer in. We namen plaats aan de grote ovale tafel, naast elkaar en tegelijkertijd zo ver van elkaar af. Het had iets heel onwerkelijks.

Scheiden is topsport. Je zit in de rouw en tegelijkertijd loopt het leven gewoon door.

In mijn geval:
Het was 10 dagen voor kerst.
Ik was net met drie jonge kinderen verhuisd vanuit Brazilië naar Haarlem. Een plaats waar ik in mijn leven twee keer was geweest: om mijn trouwjurk te passen. Settelen in een huurhuis zonder eigen meubels. Mijn lieve ouders en zussen hadden voor een warme landing in het koude Nederland het huis versierd met kerstspulletjes. We gingen kennismaken op de nieuwe school om de hoek. Alles anders, het oude vertrouwde was voorbij maar ik had nog geen tijd of ruimte daarmee bezig te zijn.

De fase tussen ‘laten we uit elkaar gaan’ en de handtekening die je uiteindelijk zet, voelde als een waas. Een twilightzone.

Ondertussen probeerde ik - zoals dat mooi heet – er het beste van te maken ook zodat de kinderen er niet te veel last van zouden hadden. En tja, zoals met alles wat je voor het eerst doet: je doet maar wat.

Terugkijkend heb ik het toen met de kinderen niet heel goed aangepakt. Hoe communiceer je met een 5, 7 en 10-jarige hierover? Ook als je zelf het ook nog niet helemaal kan vatten?
Ik had ze er meer (naar leeftijd) in moeten meenemen of er begeleiding bij moeten zoeken.
In je schade zit je schat: ik heb er mijn werk van gemaakt ;)

Een stroom van gedachten en gevoelens gingen door mij heen daar op die zolderkamer:
Verdriet om ons en ons gezin, schuldgevoel, boosheid, onzekerheid over de financiële beslissingen die genomen moesten worden.
Wat voor effect zal de scheiding gaan hebben op onze kinderen? Het is lastig erbij te blijven met die brij aan emoties. Een constante afwisseling tussen hoofd en hart.
Het is kortgezegd gewoon een shitsituatie. Voor alle betrokkenen.

De dobbelstenen waren gegooid en de worp leidde ons niet naar “Ga twee stappen vooruit” maar naar “Ga terug naar start”.

Met hulp van onze mediator zijn wij goed uitelkaar gegaan:
ze luisterde, gaf herinner ik mij nog in de eerste sessie ruimte voor de emoties, hield ons scherp, tastte af en gaf houvast in alles wat geregeld moest worden. Stapje voor stapje. Een boei in stormachtig weer.

Na ons gesprek met mediator Anne Marie Baud die we te gast hadden in onze podcast, kwamen deze herinneringen weer terug. Ik herkende veel van wat ze zei. Ik merk zelf hoe fijn het is om na al die jaren zo’n boei te zijn voor koppels, ouders en gezinnen die in stormachtig weer zitten en een vuurtoren nodig hebben.